Ik maakte nog een grapje: “ ik ben dan wel niet thuis met kerst, dan maar met mijn verjaardag”. Ik vond al dat de artsen een beetje vreemd lachten en nu snap ik waarom. Mijn verjaardag is begin maart en toen was ik inderdaad thuis. Net. Uiteindelijk heb ik bijna 2 maanden in het ziekenhuis gelegen. 25 december 2020 werd ik opgenomen, 23 februari 2021 mocht ik uiteindelijk naar huis…..

De eerste nacht besloot ik gelijk maar eens de boel op stelten te zetten. Ik kon van de pijn niet meer op mijn benen staan en ik kon absoluut niet zitten of bukken. Mijn hele bekken stond op spanning. Ik kon met geen mogelijkheid op de wc zitten of mijn urine lozen. Man wat doet dat zeer. Op mijn werk kom ik regelmatig mensen tegen met een blaasretentie ( wel moeten plassen, maar niet kunnen) en nu had ik het zelf. Toen ik voor de zoveelste keer probeerde vanuit de badkamer mijn bed te bereiken, gaf ik het op, ik kon geen stap meer verzetten. 2 verpleegkundigen hebben me in bed geholpen, ik kreeg direct een blaasscan en toen bleek dat er ruim een liter urine “vast” zat in de blaas, kreeg ik direct een katheter. Niet leuk, maar wat een opluchting.

Ik werd 2^e kerstdag om 7.30 uur naar de operatie gebracht voor het plaatsen van de vacc pomp. Ik heb nooit gekeken, nou ja stiekem, een klein stukje, want ik wilde het niet zien. Er zat een grote grijze plakker deels op mijn stuit, deels op mijn billen en het hele zaakje was afgeplakt met doorzichtig tape. Naast het bed hing een bak waar alle meuk die uit de wond kwam werd opgevangen. Er zijn leukere dingen om naar te kijken. De plaatsing van de vacc pomp gebeurd onder algehele narcose, maar het vacuüm trekken, daar zijn verschillende standen voor. Dat doen ze als je bij kennis bent. Eigenlijk werd de stand net zo lang opgehoogd, tot je het niet meer trekt. Je voelt je net een proefkonijn. Ik vond het doodeng, maar ik wilde ook volhouden. Ik zou niet willen stoppen op standje kneus. Maar hoe hard je ook wilt vechten, hoe hard je ook wilt volhouden, op een gegeven moment zegt je lijf: HO!

Ondertussen was de pijn al zo hevig geworden, dat ik alleen maar als een zielig schaapje op mijn rechter zij kon liggen. Zo heb ik weken gelegen. Wel werd ik vrij snel aangesloten op een morfine pomp. Ik had zo gehoopt dat dat eindelijk verlichting zou bieden, maar dat deed het niet. Ik kon wel op de knop blijven drukken voor een extra dosis morfine, maar de pijn was zo heftig, zo schrijnend, of ik compleet uit elkaar werd getrokken. Ik heb veel gekreund en gehuild van de pijn, maar ik kon dat niet meer opbrengen, ik was gewoon op.

Regelmatig ben ik naar de holding gebracht (een soort uitslaapkamer) om de morfinepomp op te hogen. Zelfs midden in de nacht. Uren heb ik er gelegen en de verpleegkundige maar morfine bij spuiten. Elke 10 minuten werd me gevraagd of het al wat beter werd, maar dat werd het niet. Toen hoorde ik ze zeggen: “het kan niet dat ze nu nog pijn heeft, met deze hoeveelheid morfine krijg je een klein dorp mee plat”. Ik voelde me zo onbegrepen. Ik werd niet geloofd. Ik wilde wel uitschreeuwen: “IK HEB ECHT PIJN!”, maar dat deed ik niet. Op een gegeven moment zei ik maar dat het wel beter werd, het zal wel aan mij liggen. Dus ik werd weer teruggebracht naar mijn kamer, zonder enige verlichting.

Mijn pijn-team was fantastisch. Zij zagen dat het niet meer ging en sloten naast de morfinepomp nog een ketamine pomp aan. Daar werd ik lichtelijk wappie van.

• Goedemorgen Naomi, heb je een beetje kunnen slapen?
• Ik heb nieuwe laarzen gekocht….met Maxima
• Euh…..welke Maxima?
• Koningin Maxima natuurlijk!

Ik bedoel maar….verder heb ik weinig roze olifanten gezien trouwens.

Zo’n vacc pomp is een etterig ding. Om de zoveel tijd trekt het vacuüm (auw auw auw) en als er maar het minste gaatje ontstaat, begint het apparaat te loeien. En dat gebeurde nog wel eens. Op het moment dat mijn moeder op visite kwam, ging de sirene weer af. Er werd besloten de tape eraf te halen en nieuwe tape te plaatsen. Ik heb gevloekt van de pijn dat het deed, gehuild, me aan mijn moeder vastgeklampt ( ik heb letterlijk haar ring verbogen) en gesmeekt of ze me alsjeblieft wilde meenemen naar huis.

Daarnaast moet de spons van de vacc pomp twee keer in de week vervangen worden. Twee keer in de week werd ik naar de operatiekamer gebracht en ging ik weer onder algehele narcose. En weet je? Ik ging er gewoon naar uitkijken. Het moment dat ik het zuurstof kapje op mijn gezicht kreeg dacht ik: ik ben zo onder zeil. Even een paar uur geen pijn. Even een dag die wat sneller voorbij gaat.

Totdat die ene keer kwam…..als je wordt geopereerd, krijg je een buisje in de keel voor het beademingsapparaat. Om die buis te verwijderen, moet de patiënt iets bij kennis zijn. Gelukkig is dat maar zo kort en ben je nog zo van de wereld, dat je dat niet eens mee krijgt. Ik werd helaas wat te wakker. Ik voelde de buis in mijn keel zitten, ik lag nog op de operatie tafel, het was steenkoud. De chirurg zei zelfs nog dat de operatie goed was gegaan. Vervolgens ben ik weer in slaap gevallen, maar het zorgde er wel voor dat ik doodsangsten heb uitgeslagen voor de volgende operatie. Ik vertelde ze ook waarom. Doodleuk werd me verteld dat dat niet kon en dat ik het vast zou hebben gedroomd. Ik ben verdorie toch niet gek! Ik weet nog waar mijn arts stond, waar de verpleegkundige stond en wat er tegen me was gezegd. Bijna schoorvoetend werd toegegeven dat het inderdaad wel eens kon dat de patiënt net wat te wakker werd. Maar dan is het leed al geschied. Weer had ik het gevoel dat ik niet werd geloofd en dat is vreselijk. Dat je het gevoel hebt dat de mensen van wie je afhankelijk bent je niet geloven.

Ondertussen was ik aan het oefenen met de fysio en de ergotherapeut om uit bed te komen en eens rustig in een stoel te gaan zitten. Die aanblik van de stoel gaf me al klamme handjes. Ik durfde niet. Ik durfde me niet te ontspannen. Verkrampt bleef ik steeds maar boven de stoel hangen. Laat mij maar in dat bed liggen, op mijn rechter zij, dan heb ik de minste pijn.

Na een poosje kreeg ik een nieuwe arts in mijn pijn-team. Dr D. (nee niet Dokter Donut) Hij maakte bij binnenkomst een foute grap, ik ook en de vriendschap was gesloten. Hij maakte ook de keuze dat het zo niet langer kon met de pijn en besloot een getunnelde epiduraal aan te brengen ( dat is een ruggenprik die langer kan blijven zitten). Het zetten van de epiduraal was geen pretje, maar na een poosje voelde ik geen pijn. Geen pijn! Ik kon gewoon op mijn rug gaan draaien als ik dat wilde. Naast het infuus in mijn linker en rechter hand, had ik nu ook een slangetje in mijn rug, maar het interesseerde me niks. Ik kon weer ademhalen. Enige nadeel, mijn linker been was hierdoor verlamd. Dat kan. Dat heft zich ook wel weer op als de epiduraal wordt verwijderd, maar ik kon er dus niks meer mee. Kortom, nu zat ik echt vast in het bed…