Even een disclaimer; ook al benoem ik het ziekenhuis waar ik behandeld ben niet, de meesten van jullie zullen wel weten om welk ziekenhuis het gaat. Of misschien heb je het wel geraden, dat kan ook. Ik wil niet beweren dat het een slecht ziekenhuis is. Zeer zeker niet! Veel van de specialisten, verpleegkundigen etc. waren gewoon hartstikke lief en kundig. Mijn situatie en ervaringen waren verre van leuk en daar wil ik ook heel eerlijk in zijn, maar misschien waren jouw ervaringen in dit ziekenhuis wel heel goed. Dat hoop ik voor je.

Het was me dus gelukt, een week voor de kerst was ik thuis. Dolgelukkig, maar verre van hersteld. Vroeger dacht ik altijd; als je geopereerd wordt, en je wordt vervolgens ontslagen, dan kom je beter thuis. WRONG! Dan begint het herstel pas. Buiten spierpijn in buik, had ik voornamelijk pijn in mijn stuit. Daar zat ook nog een wond, die twee keer per dag door de thuiszorg moest worden gespoeld. Lekker dan, alles begon met die verrotte pijn in mijn stuit en nu was ik er nog niet af. Ik zou er bijna aan wennen. Voor alle mensen die denken of die zelfs tegen me gezegd hebben: “ ja, op een gegeven moment wen je eraan he”. Nee dat is niet zo. Pijn went nooit. Pijn is altijd vervelend, ook al duurt het een dag, een maand, of een jaar. Ik keek wel vooruit, nu zou de pijn minder worden. Het was een grote operatie, dus het had gewoon tijd nodig.

Maar de pijn ging niet over. Het werd zelfs slechter. Ik kwam met moeite de trap op, het lopen ging al slechter en niks was comfortabel. Er was geen stoel of bed waarop ik lekker zat of lag. Naar 4 nachten deed ik zelfs geen oog meer dicht. Ik kon alleen maar heel hard huilen, kermen, krioelen in bed en proberen een houding te vinden die maar iets verlichting zou geven. Ik slikte me klem in de paracetamol, ibuprofen en morfine tabletten. Dit kon niet goed zijn. Een dag voor de kerst, op 24 december stond er een controle gepland in het UMC. Die nacht ervoor, nadat ik mijn moeder wakker had geschreeuwd, flapte ik eruit: straks moet ik blijven….

De rit naar het ziekenhuis was een ramp. Ook al had ik een speciaal kussen van de verpleging meegekregen waarop ik kon zitten (dat moest zelfs), ik hield het niet vol. Ik zat half op mijn zij in de auto en duwde me met mijn handen wat omhoog, zodat er zo min mogelijk gewicht op de wond kwam. Nog was het niet uit te houden. In een rolstoel zat ik in de wachtkamer, op mijn tanden bijtend. Na ongeveer een half uur mocht ik eindelijk naar binnen.

Dit was niet mijn chirurg, dit was een co- assistent. Ik weet nog dat hij er een beetje nonchalant bij zat en sokken aan had met donuts…en klompen. Nu zegt dat natuurlijk niks over het karakter van die beste jongen. Hij stak van wal met: “Nou mevrouw, wilt u eerst de uitslag horen of wilt u even vertellen hoeveel pijn u heeft”. Nu ben je me kwijt dokter donut. Ik druk nu een post-it op mijn voorhoofd met de tekst: “IK VIND JOU NIET LEUK”. Ik kreeg te horen dat alle lymfeklieren die ze hadden verwijderd schoon waren. Hartstikke mooi, maar door de pijn drong het niet eens tot me door. Daarna werd me vriendelijk verzocht plaats te nemen op de behandeltafel voor de wond controle, waarna ik vertelde dat ik niet kon liggen op die harde bank.

En daar stond ik dan, met mijn broek op mijn enkels, voorover gebukt over de behandelbank, als 1 of ander stuk vee. Met een co-assistent en een verpleegkundige die je stuit en bil partij bestuderen. Alle schaamte voorbij. Hierdoor had ik wel een mooi uitzicht op die donut sokken trouwens.

• Oh….
• Ja wat oh? (zoals je zult begrijpen was ik niet meer zo aardig)
• Euhm…
• Is het heel erg?
• Nou, dat valt misschien nog wel mee..

 

Hij drukte een keer op de wond en ik zag het bloed en de smurrie aan de binnenkant van mijn benen naar beneden lopen.

• Oh…het is misschien toch wat ernstiger dan ik dacht
• Hoezo?
• Nou, dit is een ontsteking die er ook wel langer zit dan een week
• Maar toen was ik hier nog!
• ….

Vervolgens moest er nog een specialist worden bijgehaald. Welja, ik sta hier nu toch. Kan het schelen. -Ik voel me een beetje een drama-queen nu, maar zo ging het gewoon.-

Vervolgens mocht ik me van dokter donut weer aankleden en plaatsnemen in de rolstoel. Het bleek dat ik een knetter van een abces in mijn stuit had en het was goed als er een vacc pomp werd geplaatst. Een wat-voor-pomp? Ja dat dacht ik dus ook. Een vacc pomp staat voor een vacuüm pomp. Er wordt een spons in de wond geplaatst en door middel van tape wordt het vacuüm gezogen. De spons trekt dan als het ware de troep uit de wond en spoelt de wond ook direct (dit is even de Jip en Janneke versie). Twee keer in de week moet de spons worden vervangen, net zo lang tot de wond dicht is.

• Maar dat doet toch hartstikke veel pijn?
• Nee, de pomp wordt onder algehele narcose geplaatst
• En wanneer gaat dit dan gebeuren?
• Nou, het liefst zo snel mogelijk
• Maar ik mag wel naar huis nu?
• Nou ja, dat mag, maar dat lijkt me niet verstandig
• Dus ik moet blijven?
• Ja, ik ga nu een bed voor je regelen

Op dat moment werd het even rood voor mijn ogen en kreeg ik een enorme suis in mijn oren. Ik kan hier toch niet weer heen? Het is verdomme kerst! Ik hoor thuis te zijn, met mijn familie, bij de kerstboom. We horen samen cadeautjes uit te pakken, lekker te eten en Home Alone voor de 219^e keer te kijken. Ik was het liefst weggerend. Ik dacht dat ik geen traan meer over had, maar ik heb het op een hysterisch huilen gezet. Zo hysterisch dat je het geluid maakt van een big de die wordt gewurgd en het snot uit je neus komt. Je kent het wel. Het werkte wel….dankzij een hele lieve verpleegkundige, die een gesprekje aanging met dokter donut, mocht ik voor vandaag naar huis. Ik zal haar naam nooit meer vergeten, zo ontzettend dankbaar was ik. Er zat wel een maar aan. Bij koorts moest ik gelijk bellen en opgenomen worden. De volgende dag (eerste kerstdag) moest ik me om 9.00 uur melden op de spoedeisende hulp en als er ruimte was, zou de vacc pomp worden geplaatst.

Zo zat ik die avond toch aan de kalkoen met mijn familie en pakten we samen de kerstcadeautjes uit. Ik stierf van de pijn en die hysterische huilbui herhaalde zich een paar keer, maar ik was bij hen en dat was me alles waard.

De volgende dag nam ik afscheid van mijn moeder en werd ik door mijn neef naar het ziekenhuis gereden. Omdat het niet zeker was hoe laat en of ik die dag geopereerd zou worden, sprak ik met mijn moeder af dat ze thuis zo blijven. Straks zou ze komen en dan word ik net de operatie kamer in gereden. Ook weer zo jammer.

Om 9.00 uur was ik op de spoedeisende hulp, maar geloof mij, voordat je op de afdeling ligt, ben je een paar uur verder. Ik kreeg een kamer voor mij alleen (die VIP status had ik ondertussen bereikt) en toen was het wachten op de operatie. Helaas kwam die niet. Daar lig je dan….in een spierwitte kamer….zonder bezoek….zonder eten (want ik moest wel nuchter blijven voor het geval dat), geen zin in TV of computer. Alleen ik en die pijn. Met een uitzicht op de IKEA. Ik wilde thuis zijn met de kerst. Dat was mijn doel. Nu lig ik hier weer. Wat een kutzooi.