Iedereen die er wel eens gelegen heeft kan het beamen….in het ziekenhuis kom je niet voor je rust. Het begint rond een uur of 6 in de ochtend. Je krijgt een nieuwe infuuszak aangesloten, die piept vervolgens na een kwartier ofzo, omdat het allemaal is ingelopen. Dan zegt de zuster heel erg lief “probeer nog maar even wat te slapen”. Rond 7 uur staan ze bij je bedje om te vragen wat je voor je ontbijt wilt, tussen 8 en 9 komen ze je medicatie brengen, dan komt de arts ook een visite afleggen (dus je hoort eeeeeeeeelke ochtend wat je mankeert en wat ze nog allemaal gaan doen) en aansluitend komt de zuster je helpen met wassen, aankleden, tanden poetsen etc. Ik bedoel maar…

Begrijp me niet verkeerd, ik vond de verpleegkundigen op de afdeling geweldig lief. Zuster G gaf me regelmatig briefjes met namen van series die ik kon gaan bingen op Netflix (tja, je ligt er toch), met zuster J kon ik leuk herinneringen ophalen (zelfde dorp, ik heb zelfs nog bij haar zusje in de klas gezeten) alleen het contact met broeder W verliep wat stroef, maar nadat hij met zijn klomp achter mijn katheter-slang bleef hangen (auw ja), was dat ijs ook snel gebroken. Ook al merkte ik dat ze het drukken hadden, ze hadden altijd tijd voor een praatje.

Waar was ik ook alweer? Oh ja, dat je in het ziekenhuis niet komt voor je rust. De hele dag had ik wel zo’n beetje aanloop. Verpleegkundigen, artsen, het pijn team, de fysio therapeut, de ergo therapeut, de maatschappelijk werker. Het was vaak wel een komen en gaan van mensen. Twee keer per dag, ging ik met hulp van de fysio uit bed en slofte ik met een slepend been (want, nog steeds verlamming door de ruggenprik), achter de rollator door de gang. Ik vond het vreselijk, maar ik moest wel van mezelf. Ik wilde herstellen, conditie opbouwen en no way dat ik met een rollator naar huis ging.

Ondertussen hing er een berg kaarten aan de muur, samen met knuffels, bloemen, heel veel snoep, chips en andere lekkere dingen. Wel handig trouwens. Ik weet niet of je het weet, maar ziekenhuis voedsel staat nou niet heel erg goed bekend. Dus toen ik me iets beter ging voelen, werkte ik zo een zak doritos nacho cheese naar binnen, in plaats van iets dat een surinaamse curry had moeten voorstellen (zo eentje waar de kruiden langs zijn geniest en de rijst al zo lang heeft gelegen, dat het meer iets weg heeft van grind).

Dagelijks kreeg ik visite, wat ik geweldig vond, maar het nare was de corona regels. Nu was het UMC redelijk soepel in vergelijking met het ziekenhuis van mijn woonplaats. Twee bezoekers per dag en niet tegelijk. Dat was vervelend, want het meeste bezoek komt samen. Dus je bent blij dat er bezoek komt, maar aan de andere kant denk je aan de persoon die beneden zit te wachten en dat voelt ook weer zo vervelend.

Des te blijer was ik, toen de fysio voorstelde dat ik met het bezoek ook naar beneden kon, in een rolstoel. Ik was sterk genoeg en ondertussen lag ik al ongeveer een maand tussen die vier muren met uitzicht op Ikea. Het was nogal een gedoe me in de rolstoel te krijgen. Kleren aan, infuus paal aan de rolstoel, katheter zak aan de rolstoel, vacc pomp aan de rolstoel. Het was iedere keer weer een circus. Het was zelfs zo erg, dat mijn moeder mij een appje stuurde als ze ongeveer twintig minuten bij me vandaan was en als we mazzel hadden, was ik net klaar. Eindelijk naar beneden….in alle rust met mijn familie en vrienden praten met een goed kop koffie. Of samen patat eten. Het was heerlijk, maar wat voelde ik me eenzaam als ik weer op de afdeling werd afgeleverd en iedereen ging weg.

Ik heb best redelijke dagen gehad, dat ik kon lachen, honderduit kon praten, lekker die series op Netflix keek, maar ik heb ook dagen gehad dat ik alleen maar naar buiten kon kijken zonder een woord te zeggen, uren lang kon huilen, omdat ik het licht aan het eind van de tunnel simpelweg niet zag. Ik zag geen vooruitgang. Elke week werd twee keer die vacc pomp verwisseld en dan?

Op een gegeven moment werd ik ’s nachts wakker en dacht: “hier klopt wat niet”. Mijn rug was nat en ik voelde mijn linker been weer. Ja hoor….epiduraal gesneuveld….kon er ook nog wel bij. Het nare is dat ze die niet herplaatsen in de nacht (snap ik ook wel), dus ik moest wachten tot de ochtend…minimaal. Hierdoor kwam de pijn in mijn stuit en de wond weer terug. Het resulteerde in zenuwpijn. Zenuwpijn is moeilijk uit te leggen, maar als ik denk aan die periode, heb ik het kippenvel weer op mijn rug staan. De wrijving van een laken zorgde er al voor dat ik tegen het plafond omhoog zat. Ik werd hysterisch als er iemand achter me ging staan en zelf zijn/haar hand maar op het bed legde, ter hoogte van de wond. Zelfs nu, nu nog, raak ik in paniek wanneer er iemand achter me staat. Straks raakt iemand per ongeluk die plek aan. Het zweet breekt me dan aan alle kanten uit.

Goed, ik had dus die zenuwpijn in mijn stuit en de epiduraal moest worden vervangen. Daarvoor moest de oude eerst worden verwijderd. Die epiduraal zat vastgeplakt, met tape van mijn schouder tot, jawel, mijn stuit. Ik heb gegild, gehuild, de artsen van het pijnteam bijna letterlijk van me afgeslagen. Toen de nieuwe epiduraal eenmaal zat, heeft hij nooit meer zo goed zijn werk gedaan als ervoor, daarom werd er besloten een nieuwe te plaatsen onder een roesje, met behulp van röntgen. Zodat ze zeker wisten dat hij goed zat. Panisch moest ik zelf van mijn bed op mijn buik op de operatietafel gaan liggen. Dokter D van het pijnteam vertelde al zijn collega’s dat het aanraken van de stuit een no-go was, zolang ik nog niet onder zeil zou zijn (thank god). Tijdens een roesje kun je wel eens wakker worden. Niet vaak, maar het gebeurd. Ik dus ook. Daar lig je dan, op buik, starend naar voeten en je voelt een gewroet in je rug. Ik ben weer in slaap gevallen, maar lang genoeg wakker geweest voor weer een nare ervaring.

Maar de epiduraal zat en voor even was ik weer van de pijn af..