Als je als patiënt mee mag doen met de wekelijkse patat-dag van het verplegend personeel, dan weet je dat je al een tijdje in het ziekenhuis ligt. Het is goede patat, dat wel. Mijn kamer is ondertussen overvol. Kaarten, een slinger met allemaal lieve berichtjes van mijn collega’s, ballonnen. Vrienden en familie komen langs, vaak met wat lekkers uit de winkel beneden, of ze zijn door de McDrive gereden voor een milkshake maat XL. De verpleging is harstikke lief en wil alles voor me doen, maar ik word obstinaat. Ik wil maar 1 ding en dat is naar huis. Dat is het enige wat telt. Ik heb zo’n vreselijke heimwee, dat ik er af en toe pijn in mijn borst van krijg.

Maar ik kan nog niet naar huis. Ik zit nog steeds aan de vacc-pomp. Er komt nog steeds rommel uit de wond, alhoewel het wel duidelijk minder wordt. Elke week twee keer naar de operatie kamer. Ik ken het riedeltje al helemaal uit mijn hoofd. Ik weet precies wat ze gaan zeggen, ik weet welke kant ik op moet draaien, zodat ze de plakkers op mijn lijf kunnen bevestigen en me kunnen monitoren. Ik heb de sticker afdrukken nog op mijn lijf staan van de keer ervoor. De chirurgen die me opereren zijn vrijwel dezelfde gezichten. De anesthesisten zijn elke keer anders. Heel af en toe zie ik een gezicht die me vaag bekend voorkomt. Een keer zegt de anesthesist tegen mij: “Je kunt het zuurstofmasker zelf ook wel voorhouden, je weet zo langzamerhand wel hoe het werkt.” Ze bedoelt het grappig….ik vind het helemaal niet grappig meer. Een paar dagen later lig ik er weer. Deze keer een mannelijke anesthesist, van wat oudere leeftijd. Hij kijkt me aan en zegt: “meisje, meisje, wat heb jij veel meegemaakt.” Ik ben er een beetje beduusd van. Voor het eerst krijg ik het idee dat ik gezien word. Een mens en niet patiëntje nummer zoveel. Tranen springen me in de ogen als hij alles overdraagt aan zijn co-assistenten, naast me gaat zitten en alleen maar mijn hand vasthoudt.

Ondertussen wordt ook “uitgeprobeerd” of ik al zonder de ruggenprik kan. Ik zeg uitgeprobeerd, omdat ik me voor de zoveelste keer een proefkonijn voel. Ze zetten heel simpel de pomp van de ruggenprik uit en dan is het maar kijken hoe lang je het volhoudt. Ik wil dolgraag van die ruggenprik af, want dat is een stapje dichter bij huis, dus ik ben van plan zo hard mogelijk op mijn tanden te bijten. Dan voer ik wel een mooi toneelstukje op. Daar is geen beginnen aan. Na ongeveer een minuut of 10 lig ik alweer te gillen als een gesmoorde big en wordt de pomp weer aangeslingerd.

Eind januari krijg ik eindelijk een beetje hoop. Ik krijg een lotus petal. Een lotus petal is een operatie die uitgevoerd wordt door een plastisch chirurg en in het UMC zijn er twee die hem kunnen uitvoeren. Mijn chirurg ziet er uit als Idris Elba. En hij is aardig, ik mag hem. Na een gesprek met hem ben ik ervan overtuigd dat deze man ervoor gaat zorgen dat ik naar huis kan. Nu hebben ze me wel uitgelegd dat een lotus petal niet zomaar eventjes een operatie is. Ze halen als het ware een flap onder je bil vandaan en klappen die de wond in, om zo de wond te sluiten. Na de operatie moet ik  een week in een zandbed, op mijn rug, zodat er absoluut geen druk op de wond komt. Daarna heb ik nog 2 weken een zitverbod. Dat klinkt pittig, maar ik heb er alles voor over. Wel bijzonder dat ik me jaren de pleuris heb zitten squatten tijdens crossfit en dat notabene ik plastisch chirurgie krijg aan mijn billen. De ironie. Ik vraag nog wel even of dat betekend dat ik tijdens dat zitverbod ook in het ziekenhuis moet blijven, maar dat blijkt niet nodig. Als het goed hersteld, kan ik eerder naar huis. Ooooooooooooo……nou prima. Ik ga wel een week in dat bed liggen en daarna is het toedeloe!

Eerste week februari is het dan eindelijk zover, de wond is schoon en de operatie wordt direct in die week gepland. Ik vind het spannend, maar laat het ook maar komen. Het voelt als de laatste hindernis. Na de operatie word ik wakker en ik voel me verrassend goed (voor zover dat kan). Ik lig in een normaal ziekenhuis bed. Het zandbed staat al in mijn kamer, want die past niet in de lift. Hoe groot is zo’n bed in hemelsnaam? Nou, allemachtig groot. Als ik in mijn kamer wordt gereden, zie ik het enorme gevaarte staan. Het bed wordt aangezet en het begint een enorme herrie te maken. In het matras zit zand en er wordt lucht ingepompt. Daardoor blaast het matras zich op als een ballon. Het is een soort wolk en daar moet ik ingetakeld worden. 4 verpleegkundigen verplaatsen me in een tillift van het ene in het andere bed. Ik zie eruit als Free Willy die wordt uitgezet in de oceaan. Daar lig ik…in die wolk. Het voelt een beetje als een waterbed en het is bloedheet. Het bed is rond de 37 graden, want dat is goed voor het wond herstel. Ok…hier moet ik dus 1 week in liggen. Dat ga ik wel even doen.

Dat ging ik dus niet even doen. Na een dag raak ik al in paniek. Mijn rug doet zeer van de operatie, het is bloedheet, ik doe geen oog dicht van het lawaai. Af en toe mag ik in overleg met de chirurg op mijn zij liggen. Ik krijg oordoppen voor het lawaai en voor de rest is het een week uitzingen.

Ik lig met het raam open, in een sport bh in bed, met alleen een laken over. De verpleegkundigen hebben de druppels op het voorhoofd staan als ze me moeten helpen, omdat het bed zoveel warmte afgeeft. En buiten sneeuwt het. En het vriest. Er worden sneeuwduinen voorspelt. Ik zeg de mensen af die het weekend willen komen. Veel te gevaarlijk op de weg. Lief als je wilt komen, maar je hoeft je leven er niet voor te wagen. Hierdoor is het weekend wel doodsaai. Nul afleiding en ik word stik jaloers op alle foto’s die ik op social media voorbij zie komen. Ik wil ook zeulen in de sneeuw, met een muts tot over mijn oren en de sjaal tot mijn neus opgetrokken. Verdomme. De rest van de week werd het nog wel gezellig. De visite moet lachen om het bed, het ziet er ook niet uit. Ik verzuip erin. De wond geneest mooi, dus ik ben de dagen aan het aftellen dat ik eruit mag. Heel stiekem ben ik aan het hopen dat ik volgende week misschien wel thuis ben. Een dag voordat ik uit bed mag, voel ik opeens een soort van “knapje”. Ik til het laken op en ik zie bloed. KUT.