Het is het weekend na de uitslag (of eerder; geen uitslag) van de eerste MRI en ik heb een borrel op zaterdagavond met de meiden van crossfit. Expres doe ik de hele dag rustig aan, want no way dat ik die borrel ga missen. Het is heerlijk weer en met z'n allen zitten we heerlijk buiten. We proosten op het leven en de liefde (en op mij!). De wijn en de gin-tonic vloeien rijkelijk (wat kan mij dat vlekje op de lever even schelen) en er staat een borrelplank met kaasjes, toast, brood, worst, dips en andere heerlijkheden. Iedereen lacht en heeft het gezellig. Regelmatig kijk ik om me heen, naar al die lieve meiden. Ze zijn er allemaal voor me, ze steunen me allemaal en ik geniet. De gesprekken variëren van sport, werk, ziekenhuizen tot het harsen van de wenkbrauwen (we blijven vrouwen). Er zijn momenten dat ik mijn tranen even moet wegslikken, want natuurlijk vraagt men hoe het met me gaat, maar er zijn ook momenten dat de tranen me in de ogen staan, omdat ik stik van het lachen. De hele avond voel ik me niet ziek, ik denk amper aan de kanker. Pas als ik thuiskom denk ik er weer aan. Eerder op de avond kwam een collega mij een cadeautje brengen en voordat ik naar bed ga, maak ik het open. Het is een kaart, met losse brieven van al mijn lieve collega’s. Triagisten, chauffeurs en huisartsen, (bijna) iedereen heeft een lief berichtje voor mij geschreven. God, wat mis ik mijn team en mijn werk. Ik ben zelf niet zo van kaartjes sturen, ik vergeet dat altijd, maar wat merk ik nu hoe fijn het is om die steunbetuigingen te lezen. Note to myself: vaker kaartjes sturen.  

De volgende dag moet ik echter wel de rekening betalen. Ik voel me dood en doodmoe. Of die tumor denkt: “Ho effe vriendin, je zit wel gezellig te doen, maar ik zit er nog steeds, ik zal je krijgen”. De hele dag loop ik als een kreupele door het huis, want de pijn is ondanks de morfine niet te harden. Vaak krijg ik berichtjes in de trant van “je bent zo sterk”. Vandaag voel ik me helemaal niet sterk en ik word woest. Woest op mijn lijf die ik niet herken. Ik sportte minimaal 4 keer in de week, nu kan ik niet eens fatsoenlijk een blokje om. Ik moet als een bejaarde of een kleuter een middagdutje doen. Woest op de artsen, omdat ik het gevoel heb dat er niks gedaan wordt. In de ziekenhuisseries gaat het altijd als volgt:  

• Dokter voelt massa bij patiënt. 
• Patiënt krijgt direct een scan (bloeddruk meten, bloedprikken of een rectaal toucher, dat kennen ze niet in Grey’s Anatomy. Iedereen gaat linea recta door de scan, of je nu een verlamming hebt of een zere vinger). 
• Ze weten direct dat het om kanker gaat en zien ook gelijk de uitzaaiingen. 
• Binnen 10 minuten weet je ook direct of je ten dode bent opgeschreven. 
• Diezelfde avond lig je al op de operatietafel. Je gaat dood of je leeft happily ever after. 

Misschien een beetje overbodig om te zeggen, maar in het echte leven gaat dat dus niet zo. Dat wachten, daar word ik moedeloos van. Ik verander in een egoïstisch monster. Wat kan mij het schelen dat er andere patiënten zijn, ik wil nu geholpen worden. Ik vind mijzelf het belangrijkst. Ik! Het liefst lig ik tweede Pinksterdag nog op de operatietafel. 

Ik word woest op de paar mensen die me de afgelopen periode zo vies tegen zijn gevallen. Ik weet dat ik eerder heb geschreven dat ik het wel begrijp dat er sommige mensen zijn die niet weten hoe ze met de situatie om moeten gaan, maar nu snap ik er even helemaal niks meer van. Is het zoveel moeite om me even een berichtje te sturen om te vragen hoe het met me gaat? Of dat je aan me denkt? Krijg de eeuwige jeuk.  

Later besluit ik dat ik mijn energie beter kan halen uit de mensen die er wel voor me zijn. En dat zijn er heel veel. Daar moet ik dankbaar voor zijn. Ik denk aan de borrel van zaterdagavond en de pijn en vermoeidheid die ik de volgende dag voelde. Het was het allemaal waard. Zoals The Script schreef: 

I’ve got friends that will run through walls 

I’ve got friends that will fly once called

When I’ve nowhere left to go 

And I need my heroes 

I’ve got friends that will run through walls