Het begon denk ik eind februari, begin maart. Zoals altijd begon mijn klachten patroon een beetje vaag. Om maar gelijk lekker te beginnen: ik kon niet zo goed naar de wc. Ja die nummer 1, die ging nog wel, maar die nummer 2, daar werd het een beetje moeilijk.

Nu zal ik niet mijn hele defecatie geschiedenis met jullie gaan bespreken (ik heb nog wel een beetje eigenwaarde), maar laten we zeggen dat er bij mij nooit een probleem was. Wat ik bij mijn introductie ook al vertelde: ik sport veel, dus daaraan kon het niet liggen. Misschien wat meer water drinken, misschien wat beter op mijn voeding letten? Nu eet ik gezond, maar je kunt me nu ook weer niet scharen in de dubbel-gepunnikte-bio-quinoa categorie.

Omdat het halverwege maart nog niet beter werd en ik ondertussen ook wat bloed begon te verliezen, besloot ik toch maar een afspraak bij de huisarts in te plannen.

En toen kwam corona…..de huisartsenpraktijken gingen op slot. Alleen de spoedgevallen mochten komen, de rest werd afgebeld of telefonisch afgedaan. Zelf belde ik mijn afspraak af, want, een jonge vrouw met obstipatie sinds een paar week. Wat is daar nu spoed aan? Ik werk als triagist op een huisartsenspoeddienst. Ik herken spoed. Dit was geen spoed.

Die corona periode modder je maar een beetje aan. De crossfitbox (box ja, wij zijn geen sportschool mensen!) ging dicht, je kunt nergens heen, dus ik verf maar eens een paar muurtjes, ga mijn kledingkasten opruimen, tupperware reorganiseren, ik sport nog een beetje tussendoor en ga ook gewoon naar mijn werk, want dat ging natuurlijk gewoon door. Ondertussen zitten mijn lichamelijke klachten me niet lekker. Per dag wordt het erger. Ik krijg vage pijn in mijn stuit, bil en onderrug. Die pijn neemt toe naarmate de dag vordert. Toch maar weer de huisarts bellen. We kennen elkaar, we werken samen op de huisartsenpost. Ik ken haar toen ze nog huisarts in opleiding was.

- Ik kan me niet voorstellen dat er een hoop achter wegkomt.

- Leuke woordspeling dokter

- Ik schrijf je poeders voor, als dat niet beter wordt moet je terugbellen

 

Zo kabbelt dat nog een maand voort. Ik spreek af en toe met vrienden af, ben nog gewoon aan het werk en ondertussen voel ik me ellendig. Ik kan wel huilen van de pijn, doe dat ook. Zelfs de hond uitlaten lukt me niet. Ik sta te trillen op mijn benen, ik moet zitten, ik kan niet verder lopen. Ik kan er niet van slapen. Ik lig er wakker van. Man, die pijn….en ik vind het te gênant om te delen. Ondertussen knaagt er een gevoel aan me: dit is niet goed, dit is niet goed.

 

Op 28 april ben ik er klaar mee en bel opnieuw naar de huisarts. Ik heb 3 dozen van die poeders in mijn knar gegooid, eet me lens in de paracetamol en ibuprofen en er gebeurd niets. De volgende dag mag ik direct komen. Ze luistert naar me, voelt aan mijn buik en doet een rectaal toucher (ja jongens, wat moet dat moet).

 

• Ik voel wel wat, maar dat zit te diep voor een aambei
• Wat is het dan wel?
• Ach je bent nog zo jong, het zal wel niks geks zijn. Komt er wat voor in de familie?
• Nee niks (trots joh)
• Ik stuur je toch door naar de internist

 

De internist belt diezelfde week. Hij vindt het ook raar, ik ben nog zo jong. Bezorg ik die beste man toch even een leuke ingewikkelde casus voor zijn weekend. Het begint zo langzamerhand op een aflevering van House te lijken. Direct na het weekend moet ik bloed laten prikken en de week daarna word ik met spoed ingepland voor een coloscopie (dat is met een camera in je dinges ja).

 

Ondertussen streep ik alles in mijn hoofd af:

• Aambeien: dan heb ik niet zo’n vreemd pijnpatroon…en volgens mij duurt dat ook niet zo lang.
• Ziekte van crohn, een ontsteking, colitis: zo ziek ben ik nu ook weer niet. Ik heb geen koorts etc
• Zou het dan toch de k…..: nee nee nee, ik ben jong, dat is genetisch bepaald…dat kan niet…maar toch….