Het is 28 mei. Judgement day. Ok, dat klinkt wel direct heel dramatisch, maar het is wel de dag dat ik gebeld word door een andere internist die de foto’s van mijn CT en MRI scan heeft bekeken en mij zal vertellen of ik uitzaaiingen heb of niet. Ergens vind ik het een raar idee dat een bult artsen (MDL arts, chirurg, oncoloog en internist van mijn eigen en een ander ziekenhuis) wel weten wat er zich nu aan de binnenkant van mijn lijf afspeelt, maar dat ik zelf geen idee heb. 

Ik ben zenuwachtig, stik-zenuwachtig. Ik zou spontaan willen beginnen met mijn nagels eraf te knagen, of gewoon rechtstreeks de koffiebonen in mijn mik te gooien. Gelukkig heb ik nog wat afleiding. Ik rijd nog even naar crossfit om mijn gezicht te laten zien en ik ga nog naar mijn vriendinnetje D, toevallig ook mijn schoonheidsspecialiste. Omdat ik nu “patiënt” ben, betekent namelijk nog niet dat ik er als lelleke muts bij hoef te lopen. Ik wil nog wel een beetje knap in het ziekenhuisbed liggen. Van die hele facial komt niks terecht, want samen koffiedrinken met D is veel gezelliger. Soms denk ik wel eens dat ik mensen irriteer. Dat ze genoeg hebben van mijn kanker-verhalen, maar iedereen die ik spreek is even belangstellend en even lief, dus ik stop die gedachte snel weg. 

Zoek een soort kanker op internet en de percentages vliegen je om de oren. Hoe groot de overlevingskansen zijn, hoe groot de kans op chemo, bestraling, operatie etc. Ik kijk daar dus bewust niet naar, omdat ik het niet wil weten en omdat het me niks zegt. Wat maken die percentages nu uit. Weet je hoe groot de kans is, dat ik op mijn leeftijd endeldarm kanker zou krijgen? Bijna nul mensen. Het kwartje is voor mij gewoon de verkeerde kant op gevallen. Hoe sip dat ook is. Nog een voorbeeld; de week van de uitslag heb ik contact met S. Hij is een man van mijn leeftijd en we kennen elkaar van crossfit. We zaten regelmatig samen in een les en in de corona crisis kreeg hij de diagnose Hodgkin, kanker in de lymfevaten. Hoe groot is de kans dat 2 kerngezonde mensen van dezelfde leeftijd, van dezelfde crossfit box, in dezelfde periode zo’n klote diagnose krijgen? Er is geen waarzegster die dat heeft kunnen voorspellen! 

S en ik sturen elkaar af en toe een berichtje. Gelukkig is hij (ook) een strijder en staat er sterk en nuchter in. Daarom heeft onze communicatie ook af en toe wel wat hilarisch (vind ik dan). 

-Wat heb jij morgen? 

-Ik heb een MRI 

-Oh ik heb een Pet-scan 

-Als je in hetzelfde ziekenhuis komt, kunnen we wel carpoolen 

-Met hetzelfde crossfit T-shirt aan.  

De dag van de uitslag van de scans, krijg ik foto’s van zijn PET scan en mijn mond valt open. Waar de oude foto zwart ziet van de uitzaaiingen, is op de nieuwe foto amper wat te zien. Ja er zit nog wel wat, maar wat is dit een wonder. Wat ben ik blij voor die jongen. Dankzij die foto’s krijg ik een wat positiever gevoel over mijn eigen uitslag.  

Stipt 14.00 uur gaat mijn mobiel over. Hebben jullie dat ook wel eens? Je weet dat je een spannend telefoontje krijgt en toch laat je dat ding van schrik bijna uit je handen kletteren. Ik word vrolijk begroet door de nieuwe internist, een stuk beter dan die zakelijke chagrijn die ik eerder aan de telefoon had. Hij klinkt zo vrolijk, dat ik bijna ga twijfelen of hij me geen ander bericht gaat brengen: Sorry mevrouw, het was toch een aambei. Ons welgemeend excuus en ga vrolijk door met uw leven. Was het maar waar...Hij valt direct met de deur in huis: die tumor, die zit er wel degelijk en was duidelijk te zien op de scan. Vervolgens zegt hij: “Sorry meid, maar je zult volgende week nog een keer door de MRI moeten. Er is op de CT scan een klein vlekje op de lever te zien, kleiner dan een centimeter. Helaas kunnen we niet zien op de CT of dit gaat om een cyste of een uitzaaiing en in dat laatste geval zal je behandeling er anders uit gaan zien. We willen dus nog een MRI maken van de lever”. Ik stamel “ok....” ik denk: kutterdekut. Hoe kom ik in vredesnaam aan een vlekje op mijn lever? Ik ben een gezelligheidsdrinker, ik poets mijn tanden er niet mee! Misschien had ik toch die paar wijntjes van laatst toch niet moeten doen.  

Nu had ik miljoenen vragen voor de beste man, maar ik kan er niet meer opkomen. Wel wil ik nog weten hoe de rest van mijn darmen en mijn nieren eruitzien. Gelukkig is dat allemaal prima in orde en dat is voor mij een goede opsteker. Er wordt verteld dat ik met spoed word ingepland voor een tweede MRI en dan volgt de dag erop de uitslag. Weer wachten........Bizar genoeg leg ik voor mijn gevoel net iets te opgelucht de telefoon neer. Het bericht dat de rest van mijn buik schoon is, deed mij zo goed, dat het net voelt of ik genezen ben. Ik moet even schakelen: de kanker zit er nog steeds.