Ik heb even niet geschreven. Do not worry, ik leef nog wel hoor, maar ik had gewoonweg even geen zin en geen puf. Eigenlijk kan ik de laatste periode een beetje vergelijken met rouwverwerking, al gaat dat bij mij nogal door elkaar heen en heb ik geen chronologische volgorde. De rouwverwerking bestaat uit 6 fases;

1. Fase 1 – Paniek en ongeloof: volgens mij heb ik aardig goed kunnen omschrijven dat mijn wereld nogal instortte toen ik mijn diagnose kreeg. Ongeloof is er echter nog steeds. Vaak als ik mijn verhaal vertel aan iemand, of ik loop in het ziekenhuis, dan denk ik: dit gaat niet over mij. Onmogelijk.
2. Fase 2 – Ontkenning: het is niet zozeer dat ik ontken dat ik kanker heb, alleen het woord “ik” en “kanker” in dezelfde zin uitspreken, daar heb ik wel moeite mee. Ik kan het gewoon nog niet. Vaak heb ik het over “de K” of “de tumor (timor)”. Ik dacht dat ik een lafbek was en mijn ziekte niet durfde te accepteren (misschien is dit ook wel zo), totdat ik iemand sprak die zei: na dik 10 jaar heb ik het nog steeds over “de periode dat ik ziek was”. Gelukkig, ik ben dus niet de enige. Misschien ontken ik het ook wel bedenk ik me net. Teveel op een dag willen als ik me goed voel en kribbig worden als mensen me wat uit handen willen nemen. Ik ben toch niet ziek? O nee, toch wel.
3. Fase 3 – Weerstand, woede, angst, schuld; het eerste wat ik dacht toen ik de diagnose kreeg was: waarom ik? Wat heb ik verkeerd gedaan? Ik heb het hele servies tegen de muur aan willen gooien, mezelf erachteraan. Ik ben ontzettend boos geweest op mezelf, omdat ik niet eerder aan de bel heb getrokken. Was het anders gegaan als dat verrotte corona virus de wereld niet had overgenomen? Heb ik niet goed genoeg naar mijn lijf geluisterd? Angst…tja…ja ik ben bang voor wat er komen gaat. Hoe ziek ga ik me voelen. Kots ik mezelf straks binnenstebuiten, of ga ik fluitend door de behandeling heen. Ga ik dit überhaupt overleven? Is er geen deurtje ergens, zodat ik even een blik in de toekomst kan werpen, om te kijken of ik er nog ben (bij nader inzien, misschien wil ik dat ook helemaal niet). Waar ik soms kribbig over kan worden zijn de goedbedoelde adviezen en verhalen. Dan bedoel ik niet alleen naar mij toe. Ik las laatst een boek van een kankerpatiënte, die te horen kreeg: “ oh, je bent alleen geopereerd? Kind wees blij. Chemotherapie, dat is pas zwaar, jij bent er gelukkig zo vanaf”. Pardon? Ook een vaak voorkomende: “ Mijn nicht, heeft een buurvrouw, daar een achternichtje van en die heeft een pakketbezorger, nou die heeft ook kanker gehad en die is er weer helemaal bovenop hoor!” Dank, ik voel me gelijk al een stuk beter, kuch. Om even nog 1 te noemen: “Je krijgt chemo? Ah joh, je hebt prachtige pruiken tegenwoordig hoor en hele leuke sjaaltjes enzo”. Dat weet ik en je bedoelt het ook niet naar, maar ga jij je hoofd ook kaal laten scheren? Nu wil ik er even bij vermelden, dat met mijn soort chemo de kans op haarverlies uitermate klein is. Dan maar een oppervlakkige miep, maar ik ben blij! Nogmaals, ik weet dat mensen het echt goed bedoelen hoor, maar net als bij veel andere dingen, kan het net even verkeerd vallen.
4. Fase 4 - aanvaarden, loslaten en accepteren. Vind ik moeilijk. Wat ik zo onderhand wel heb geaccepteerd is dat ik niks verkeerd heb gedaan. Natuurlijk heb ik de schuld bij mezelf gezocht, maar toen ik met mijn nicht een kop koffie dronk in het UMC, zaten we toevallig naast de vleugel van de kinderafdeling. Ik keek naar die bedjes die naar buiten werden gerold door verpleegkundigen, met in die bedjes kleine kindjes. Sommige met een smal wit gezichtje, die nog stralend kunnen lachen naar papa of mama. Die kindjes hebben ook niks verkeerd gedaan en toch zijn ze slachtoffer geworden van de Russische roulette van het leven. Iedereen krijgt wat hem/haar toekomt? Bull sh*t. Ik wil best accepteren en aanvaarden dat ik kanker heb, maar no way dat dit mijn leven gaat verpesten en totaal gaat overnemen. Dit weiger ik pertinent. Nu komt “de sterke vrouw” in mij naar boven, waar ik zoveel complimenten over krijg. Dat ik zo dapper ben, dat ik blijf lachen, maar dit ben ik niet altijd. Ik ben zo vaak intens verdrietig en boos. Geef me ook de ruimte dat te zijn. Begrijp me niet verkeerd, de mensen die het dichtst bij me staan die doen dit ook. Die laten me even schreeuwen en huilen en huilen ook met me mee. Mijn fout is dat ik die kant alleen niet vaak laat zien. Deels omdat ik het moeilijk vind om mijn kwetsbaarheid te tonen, maar ook omdat ik het hen niet aan wil doen. Ik wil de fysieke en mentale pijn niet altijd laten zien, omdat ze het al moeilijk genoeg hebben met het verwerken van mijn diagnose. Voor mij is het rot, maar voor mijn familie en vrienden ook. Ik zou namelijk andersom ook gek worden als mijn moeder, broertje of mijn beste vriendinnen een dergelijke diagnose zou krijgen. Want je wilt zo graag wat doen en soms ligt het gewoon niet in je macht.
5. Fase 5 – Betrokkenheid/in actie komen/experimenteren: Op dit punt ben ik nog niet beland. Het gaat met name over de draad weer oppakken en vooruit kijken. Op dit moment zit ik nog middenin de behandeling (waarover later meer, maar laat ik alvast zeggen, de bestralingen heb ik gehad) en ik leef bij de dag, doe alles stapje voor stapje. Anders word ik gewoon knetter en raak ik het totale overzicht kwijt. Als we het hebben over in actie komen, dat doe ik dan weer wel. Samen met wat mensen van de crossfit box zijn we een evenement aan het opzetten, een benefiet. De opbrengst gaat naar stichting AYA (www.ayazorgnetwerk.nl). AYA zet zich in voor jongeren met kanker en wat ze nodig hebben tijdens en na de behandeling. Bijvoorbeeld met vragen over werk, studie, seksualiteit e.d. De focus ligt met name bij de kwaliteit van leven. Ik heb vorige week contact gehad met de directie van AYA en ze waren enthousiast. Daar krijg ik nou energie van! Binnenkort gaan we brainstormen hoe de dag eruit gaat zien en zullen we ons bezig houden met het creëren van een website en merchandise.
6. Fase 6 – Integratie en betekenis zoeken: wat zeker is, is dat ik nooit meer hetzelfde zijn als vroeger. Ik zal nieuwe kennis op doen en nieuwe inzichten krijgen. Benieuwd ben ik wel naar mijn vernieuwde versie, maar eerst maar eens door mijn behandeling heen. Stapje voor stapje.