Lieve jij,

Kon het maar zo zijn dat ze je de eerste periode na de chemo in een kunstmatige slaap kunnen houden, zodat je dat rotgevoel niet mee hoeft te maken. Helaas werkt het niet zo en moet je erdoorheen. Simple as that. Je moet erdoorheen, want je wilt niet dat ze chemo kuren uit gaan stellen. Je wilt die kanker toch zo snel mogelijk verslaan, of niet?

Wat je niet moet vergeten is dat jij het belangrijkst bent. Durf te vragen. Het is niet erg om even hulpbehoevend te zijn. Haal het idee dat je mensen tot last bent gelijk uit je hoofd, want dat is niet zo. De mensen die er voor je zijn en dan ook echt voor je zijn, die zullen alles voor je willen doen en eerder het idee hebben dat ze te weinig voor je doen, dan teveel. Wees daarbij wel eerlijk waar je behoefte aan hebt, want het is echt niet erg als je een keer geen zin hebt om te bellen of af te spreken.

Ben je nu wel zo iemand die denkt; ik wil wat terug doen, dan doe je dat op het moment dat jij dat kan. Je kunt voor ze koken, een borrel organiseren, weet jij veel. Een kaartje of een berichtje naar je vrienden sturen om te vragen hoe het gaat, zullen ze net zoveel waarderen als dat jij een berichtje van hen krijgt.

Dan nog iets, als je de eerste periode van de chemo hebt overleefd, koop dan wat moois voor jezelf. Want dat heb je dik verdiend. Nu hoef je niet direct al je geld over de balk te smijten, maar beloon jezelf voor wat je weer hebt moeten doorstaan. Of je kiest voor nieuwe schoenen of een bos bloemen dat laat ik aan jou (ga voor de schoenen!). O ja en een tip van Flip: Investeer in lekkere kleding van mooie materialen. Je gaat lekkerder in een shirt van katoen dan dat je in een polyester topje in een ziekenhuis bed gaat liggen zweten. Wees lief voor je huid en haar. Nu moet je dat altijd, maar je zult blij zijn met al de haren die op je hoofd zitten tijdens de chemo. Daarbij zullen je gezicht en lippen af en toe aanvoelen als schuurpapier, dus daar mag je best een duur cremetje opsmeren.

Het allerbelangrijkste (en dit heb ik al benoemd); ga je niet schuldig voelen. Niet tegenover jezelf, want jij hebt niet voor kanker gekozen. Je hebt niks verkeerds gedaan. Het is gewoon domme fucking pech. Dat klinkt knullig, maar zo is het wel. Probeer in de toekomst te blijven kijken. Je hoeft geen bucketlist te maken, zie jezelf gewoon als een gezond mens. Met een stralende glimlach, energiek, lekker tussen haar vrienden, familie, genietend van het moment.

Ik ben er heilig van overtuigd dat je hier beter uitkomt. Letterlijk en figuurlijk. Echt waar.

 

Liefs